ضمن تشکر و حمد خداوند بزرگ که نعمت سلامتی را به بنده و دوستانم عطا فرمود.باسپاس و قدردانی فراوان از تیم جراحی ،دکتر جاریانی جراح عزیز و دکتر کیانی گرانقدر ،کادر اتاق عمل،آقای غفاری و خانمها نعیمی ،شفقت و غایبی که با علم و تجربه و همت خود ،فداکارانه بنده را در آخرین روز بهار 97مورد تفقد دستان شفا بخش خود قرار دادند و از کادر پرستاری بسیار زحمتکش بیمارستان که مهربانانه دوره نقاهت  را پرستاری کردند و اینگونه تا پایان عمرم مانند سایر درمان شدگان دعاگوی شما خواهم بود.

مدتها بود که به زبان و قلم میگفتم و مینوشتم که بیمارستان امام خمینی (ره) با تمام کمبودها ،دارای کادر تخصصی شایسته و قابل اعتماد است و میشود به اقدامات و توصیه های آن در حد همه بیمارستانهای بزرگ و کوچک کلانشهر و استانهای همجوار اعتماد کرد.چه بسا در برخی حوزه های درمانی امتیازات منحصربه فردی دارد که با افتخار به ان میبالیم.

اما حرف و سخن تا کجا میتوانست آنچه اعتقاد داشتم را منتقل کند..

اگر نبود طبع بلند  و همت والای همکاران کادر پزشکی،پرستاری و مامایی بیمارستان چه بسا برخی گفته ها و شنیده ها احساس ناامیدی و قدر نشناسی را در همکاران ایجاد کرده بود.

از مهر 94 که در این مسئولیت خدمت کرده ام به همراهی و پیشاهنگی ریاست محترم بیمارستان و مسئولین شهرستان و دانشگاه اقداماتی در جهت ارتقای تجهیزات  و ارتقا سطح کمی و کیفی کادر تخصصی و نیز توسعه فضای فیزیکی وهمچنینی جلی حمایتهای مادی و معنوی خیرین سلامت صورت گرفته است.

اما آخرین روز بهار 96 فرصتی شد تا این جسم کمترین را تبدیل به صدای بلندی کم و فریاد بزنم  که"علم و همت همکارانم را اعتباری است به وسعت دنیا"

فرصت غنیمت بود و دردی دوست داشتنی به سرغم آمد توفیق اجباری شد تا این مطلع را این بار در اتاق عمل  بیمارستان امام خمینی (ره) ،در فرصت چندین ساعت بیهوشی زمزمه  که نه بلکه فریاد بزنم.و اینچنین است که درد بیماری هم زیبا و دوست داشتنی شد...

" از دوست به یادگار دردی دارم کان  درد به صد هزار درمان ندهم"
جا دارد از زحمات مدیریت و کلیه پرسنل بیمارستان و همچنین تمام کسانی که در این مدت جویای حال شدند تشکر و سپاسگزاری کنم و صد البته  همچنان محتاج دعای خیر دوستان هستم.